Społeczność Żydowska w Naszym Mieście

Obecność Żydów w Kłodzku datuje się od 1300 r. Byli właścicielami domów, posiadali własną szkołę prowadzili własne interesy. Kłodzcy Żydzi cieszyli się względną tolerancją ze strony miejscowych władz.

W XV w. tę sytuację zmienił pobyt Jana Kapistrana na Dolnym Śląsku, który przyczynił się do wystąpień antysemickich. Zmusiły one kłodzkich Żydów do opuszczenia miasta. Odtąd Żydzi mogli przebywać w Kłodzku jedynie w celach handlowych bez stałego prawa pobytu.

Na mocy edyktu z dnia 11 marca 1812 r. ludność żydowska otrzymała prawo swobodnego osiedlania się na obszarze państwa pruskiego. Dotyczyło to także miasta Kłodzka. W 1825 r. w mieście żyło 57 Żydów, a w 1871 r. już 226. W 1885 r. zbudowano synagogę według projektu architekta Alberta Grau. W następnych latach nastąpił znaczny spadek liczebności Żydów i w 1910 r. w mieście żyło 150 Żydów.

W okresie międzywojennym prześladowania ludności żydowskiej zaczęły się od 1937 r. Odbierano Żydom warsztaty, sklepy i domy. Podczas Nocy Kryształowej (w listopadzie 1938 r.) Niemcy spalili synagogę i zdemolowali wszystkie żydowskie sklepy. W maju 1939 r. w Kłodzku mieszkało zaledwie 58 Żydów.

Po II wojnie światowej w Kłodzku osiedliło się około 2300 uchodźców żydowskich, stanowiących 4% ogółu mieszkańców. Powstała gmina żydowska i inne organizacje kulturalne. W następnych latach większość Żydów wyjechała za granicę i w 1960 r. w mieście mieszkało 190 Żydów. Na początku lat 70. XX w. rozwiązano wszystkie organizacje żydowskie w Kłodzku.